14 yaşından beri çalışıyorum.
Harçlık almayı bırakabilmek kendimi o kadar yeterli ve güçlü hissettirmişti ki…
Lise ve üniversiteyi İngilizceden Türkçeye çeviri yaparak bitirdim.
Kitaplar, diziler, filmler…
Çevrinin bir sanat olduğunu keşfedişim o yıllarda ancak ondan da öte bir sorumluluk olduğunu. Müellifine, okuruna…
“Charles in Charge” örneğin, periyodu kasıp kavuran dizilerden biri, çeviren de ben. Bazen saatlerce düşünürdüm bu kelamın, durumun karşılığı bizim kültürümüzde ne, hangi karakter nasıl şekillenecek sözcükleri ile, sözcüklerin tesiri ne olacak izleyende diye.
Ta o vakit karşılığını bulduğum kimi tabirlerin bugün gençler tarafından hala kullanılıyor olması beni ne keyifli eder. Güya sözcüklerim çocuklarım da büyümüşler adam olmuşlar, yerlerini bulmuşlar.
Sonra gazeteciliğe başladım. Her bir haberimin, yazımın, her bir röportajımın içime sinmeyen sözcüklerini oradan oraya alır, olmazsa yerlerine yenilerini arardım. Aman konuşmadaki mana bozulmasın, aman yanlış anlaşılacak paragraflar oluşmasın. Bazen hala ta o zamanki yazılarımı sararmış halde kimi yerlerin duvarlarında, kimi buzdolaplarında görüyorum da… Güya yazdıklarım çocuklarım da büyümüşler, birilerine dokunarak beni gururlandırmışlar.
Derken genel yayın direktörlüğüne terfi ettim. Çıkardığım her bir günlük gazete bambaşka bir uğraştı. Yalnızca çalışma grubu olarak bizler değil; o sayfaları dolduran tüm yazılar, haberler, fotoğraflar hepimiz bir aile üzereydik. Aylık mecmua yapmaya başladığımda işlerimle kurduğum ailevi bağ daha da derinleşti. Her ay tekrar en baştan sıfırdan yeni bir dergiye başlardık. İnce ince ilmek ilmek işleyerek her ay sonu da orijinal bir Cosmopolitan doğururduk. Birinci basılan mecmuayı şefkatle okşar, gece başucuma koyup gururla uyurdum. Güya her bir sayı yeni çocuğum da birinci kere insan içine çıkmadan ona güç vereyim…
Sonra internet macerası başladı. Birinci internet içerik sağlayıcı, birinci online haber ajansı…
Netbul tüm işlerimden öte çocuğum oldu. Gecelerim, gündüzlerim, gidemediğim seyahatler, buluşamadığım arkadaşlar, bazen öfkeler, bazen hayal kırıklıkları, çokça telaş, çokça yorgunluk… Lakin en çok da yavaş yavaş büyüyen o çocuğa baktıkça duyulan aidiyet, memnunluk, itimat… Her ödülde, her alkışta, her katlanan trafikte inanılmaz bir inanç, bir mutluluk… Ortada bir alınan kırık notlarla, yanlışlarla tıpkı bir çocuğa yaklaşır üzere kırmadan dökmeden düzgünleştirme çabası… Hiç unutmuyorum satış kararını alırken tüm çalışanlara fikirlerini sormuş ve demiştim ki “Bir çocuk doğurduk, daima bir arada büyüttük ve artık talipleri çıktı. Ne yapalım everelim mi kızımızı?” Satış etabından sonra da yeni büyük ortağına kızım sana emanet demiştim. Yanlış kocaya gitti diye hala karalar bağlarım! Akıllı, öncü çocuğum benim.
Derken sinema yapımcılığı girdi hayatıma.
Her bir mecmuada hissim ne idiyse her bir sinemada daha da ziyadesiyle hissim o oldu. Şahane bir seyahat lakin nasıl sancılı doğumlar sonrasında… Ağlayarak, inleyerek, bazen tükenerek… Fakat her birini seyircisine teslim ettikten sonra da dünyanın en keyifli doğumlarından birini yapmış olmanın verdiği tatminle… Beş çocuğum var benim bu türlü; evlerinizde, zihinlerinizde, yüreklerinizde…
Her bir çevirim, her bir yazım, röportajım, gazetem, dergim, işlerim, sinemalarım, programlarım… Kaç doğum yaptım ben de bilmiyorum. Kimini gururla hatırlarım, kimi hala tesirlerini gördükçe ne gerçek şeyler yaptığımı anlatır uzaktan da olsa, bazıları hüzündür, bazıları unutulmuş… Lakin hepsi çocuklarımdır benim…
Bu ortada daha yirmili yaşların başında minicik bir bebek, kızım, o minik eline bir kez bile dokunamadan, odasını, annesini, babasını göremeden, bu dünyaya bir merhaba bile demeden gitti işte. Sonra orta yaşta bir sefer daha çaldı bu sefer oğlum kapımı, lakin onun da durası olmadı. Doğmadan vedalaştı benimle. Üçüncü ve sonuncusu da öyle… Üstelik dursun diye vücudumu, imkanlarımı, ruhumu sonuna dek zorladığım, mecazen değil fiilen kanımın son damlasına kadar uğraştığım halde…
Takdir-i İlahi işte, Yaradan beni bir meslek sahibi yapamadı. Fakat içimde ölene kadar var olacak olan annelik dürtüsü tahminen bildiğimden de fazla hayata değen koca bir geçmiş ve hiç utanmadan devam edeceğim bir geleceğe yuva oldu.
Kalp kırıklığı notu: Şu yazıyı yazarken bile o kadar düşündüm ki; benim üzere çocuksuz, kayıplı anneler bayanlar incinmesin, yanlış anlaşılmasın diye… Keşke kimi metin muharrirleri da kitlelere ulaşacak sözcüklerini, ulaştıracak olanların ağızlarına kimleri paramparça edebileceklerini düşünerek yerleştirseler. Keşke o ağızlar o sözcükleri yalnızca ağızlarından çıkartarak değil gönüllerinden süzerek kullanabilse…
Web