Işıkçılar tarikatının yayın organı Türkiye gazetesi müellifi Dr. Ahmat Akışık, Vahhabilerin ve Suudilerin Mushaflarda kullandığı imla ve yazım tekniğinin, Kur’an okumayı neredeyse imkansız kıldığı konusunu kaleme aldı:
TÜRKİYE’DE OSMANLI “KUR’AN HATTI”NI VEHHÂBÎ ÇİZGİSİNE ÇEVİRME TEŞEBBÜSÜ
Türkiye’mizde Mushaflarda uygulanan hattın/imlânın eldeki datalara nazaran, 700-800 yıllık bir geçmişi vardır. Ama şu anda Suûdi Arabistan ve Mısır başta olmak üzere Arap dünyasında, Pakistan’da, Okyanus Ülkelerinde ve Afrika’da Müslüman ülkelerin birçoklarında Resm-i Osmanî (!) denilen Fehd (Vehhabî) çizgisi yaygındır.
1. Ticarette engelleme: Türkiye’de basılan Mushafları, Mısır’a, Arabistan’a, öbür Arap ülkelerine gönderemiyoruz. Niye, zira mushaflarımız ortasında yazılım, sınır ve imlâ birliği yok. Hepsi, geri çevriliyor. T. Altıkulaç motamot şöyle diyor:
Eğer İslam dünyasıyla imlâ birliğini sağlarsak, matbaalarımız İslam ülkelerine Mushaf basarlar, siparişler alırlar ve galiba en hoş baskıyı da biz yaparız. Zira en hoş ve en usta hattatlar bizde. Suudiler (Vehhabîler), bizim hattatlarımızı ülkelerine çağırıp mescitlerinin duvarlarını, levhalarını ve istedikleri yerleri yazdırıyorlar (Tayyar Altıkulaç, CD/1).
Ben şahsi tercihimi söylüyorum. Müslümanların bu ihtilafı şahsen beni rencide ediyor. 100 bin adet Mushaf, Kuveyt gümrüğünden geri dönüyor. Ne demek bu? Bir yayınevimiz anlaşıyor Kuveytlilerle, 1970’li yıllarda, Mushafları da basıyor, oraya kadar da götürüyor, gümrükten geri dönüyor, “Bu tahrif edilmiş bir imlâ” diye. Ve bu arkadaşımız büyük ölçüde ziyan görüyor (Tayyar Altıkulaç, CD/3).
Hayır, yalnızca kargo masrafından ziyan görmüştür. Mushaflar, ülkemizde uygulanan imlâya nazaran basıldığı için iç piyasada tüketilmiştir. O basımevi, Arap dünyasında farklı bir imlâ kullanıldığını bilebile yahut bilmeyerek bu türlü bir ticarete girişmiştir. Her istikametten kendi hatasıdır! Ticaretin kendine nazaran birtakım kuralları vardır. Türkiye’den gönderilen kimi eserlerin KKTC gümrüğünden geçmediğini hatırlayalım.
KARIŞIK VE OKUNMAZ HALE GETİRDİLER
2. Mushaflardaki tutarsızlıklar: Tayyar Altıkulaç, Ülkemizde basılan Mushaflarda birtakım sözlerin yazılışı/hattı, öteki bir tabirle imlâsı konusunda tıpkı sözün farkı âyetlerde ve farklı biçimlerde yazılışını bir tutarsızlık olarak görüyor ve bunu açıkça eleştiriyor. Hatta İslam dünyasında ilgili kişi ve kurumlarla bir ortaya gelerek bir imlâ birliğine varılması gerektiğini söylüyor ve bu bahiste geç kalındığını şiddetle vurguluyor. Bir Müsteşrik üzere kimi tezlerde bulunuyor.
Ancak bu savlara geçmeden evvel Mushaf-ı Şerif’in çizgisi ve imlâsı ile ilgili kimi kavramların açıklanması, yararlı olacaktır. Şöyle ki:
Türkiye’de Mushafların imlâsı: Ülkemizde basılan Mushafların sınır ve imlâsı, 15. ve 16. asra dayanmaktadır. Çizgi uzmanlarına nazaran şu anda uygulanan imlâ, 16. yüz yılda yaşamış olan Aliyyül Karî’nin (ö.1605) sınırıdır. Bu çizgi, vaktimize kadar gelmiştir. Çok bilinmeyen bir konu da Aliyyül Karî’den yaklaşık yüz sene evvel yaşayan Pir Hamdullah’ın (ö.1520) yazdığı Mushaf’ta birebir imlâ görülmüştür (Bir İştirakçi, CD/2. Tutanakta iştirakçinin ismi yer almıyor. Ayrıyeten bkz. M. Uğur Derman, DİA, Sınır mad.).
Hiçbir şey birden neş vü nemâ bulmaz. Her şeyin bir gelişme süreci vardır. Biz bu sınırı, tâ Selçuklulara dayandırabiliriz. Bu durumda Türkiye’mizde Mushaflarda uygulanan hattın/imlânın eldeki bilgilere nazaran, 700-800 yıllık bir geçmişi vardır.
Aliyyül Karî, âlim bir zât olmasına karşın Ehl-i Sünnet’e muhalif birtakım beyanları olduğu için (DİA, Ali el-Kârî mad.) Sünnî ulemaca makbul addedilmez. Lakin bütün çizgi kaynaklarında Osmanlı periyodunda Mushaflarda uygulanan imlâ, onun ismiyle alem olmuş ve bu hatta, Aliyyül Karî çizgisi denilmiştir.
Şimdi bu bahiste şu soru ile karşılaşabiliriz:
Aliyyül Karî imlâsının özelliği nedir?
Bu hattın/imlânın en kıymetli özelliği, % 90-95 elif’in kullanılmasıdır. Bütün sülâsî ism-i fâillerde, cemi müennes sâlimlerde ve birtakım isimlerde elif yazılır. Bu okuyucuya kolaylık ve gerçek söylem sağlamaktadır.
Bazı örnekler verecek olursak, şöyle diyebiliriz:
Hâlid, kitâb, sâlihât, yâbenî, isrâîl, âyât, iyyâye, nasâra, sâbiîn, hâsirîn, el’âne, ehâtat, eshâb üzere sözler elif ile yazılır.
Arap dünyasında Mushafların imlâsı: Şu anda Suûdi Arabistan ve Mısır başta olmak üzere Arap dünyasında, Pakistan’da, Okyanus Ülkelerinde ve Afrika’da Müslüman ülkelerin birçoklarında Resm-i Osmanî (!) denilen Fehd (Vehhabî) sınırı yaygındır. Lakin Türk Cumhuriyetlerinde ve birtakım Müslüman ülkelerde Türkiye’nin gönderdiği armağan Mushaflar vardır. Bu Mushaflar, ofset baskı ile çoğaltılmakta, böylelikle Türkiye Mushaflarında uygulanan sınır, yaygınlaştırılmaktadır. Çoğunlukla Vehhabîlerin yahut onların tesirinde kalanların kullandığı:
Resm-i Osmanî (!) denilen Fehd (Vehhabî) sınırının özelliği nedir?
Bu sınırın özelliği, bütün sülâsî ism-i fâillerde, cemi müennes sâlimlerde ve kimi isimlerde elif yazılmaz.
Suûdîler/Vehhabîler, kelamda Resm-i Osmanî dedikleri hatta/imlâya, tecvid esaslarını de yükleyerek, Allah’ın mübarek kelâmı’nı büsbütün karışık ve okunamaz hâle getirmişlerdir.
Şimdi burada çok kıymetli bir soruyla karşılaşıyoruz. Pekala bu saklı toplantıda çok söylem edilen, İslam dünyasında kullanılan ve Hazret-i Osman’a kadar nispet edilen Resm-i Osmanî, hakikaten vahiy kâtiplerinin yazdığı ve 6 yerleşim merkezine gönderilen İmam Mushaflar’da uygulanan hat/imlâ mıdır?
Tayyar Altıkulaç bu bahiste şöyle diyor:
Hazret-i Osman’ın Mushaflarında kullanılan imlânın yüzde 100, teğe bir tespiti mümkün müdür? Hayır değil, onu da bilelim.
Demek ki, Hazret-i Osman’ın Mushaflarındaki imlâyı, Resm-i Osmanî’yi yüzde 100 tespit etmek ne yazık ki, mümkün değil. Ne vakte kadar? O Mushaflardan (6 Mushaf’tan), en azından birine, ikisine kavuşuncaya kadar. Şimdi o Mushaflara ne yazık ki, kavuşmuş değiliz (Tayyar Altıkulaç, CD/1).
T. Altıkulaç kendine nazaran kimi münasebetler ileri sürerek; “Topkapı Sarayında koruma edilen ve Hazret-i Osman’a izafe edilen kan lekeli Mushaf’ın ona ilişkin olduğuna inanmıyorum” diyor (CD/1).
Ancak güzel düşünmek lâzımdır, o Mushaf-ı Şerif, Tahtakale’de işportacılardan alınan bir kitap değildir. Türk hakanı Yavuz Sultan Selim’in 1517’de Mısır’ın zaptından sonra İstanbul’a getirilen birçok Kutsal Emanetler içinde yer alıyordu.
İDDİALAR VE BATIL GEREKÇELER
Tayyar Altıkulaç, Türkiye’de basılan Mushaflarda uygulanan imlâ, birtakım sözlerin farklı yazımını karşımıza çıkarıyor. Bu bir tutarsızlıktır, diyor ve şu örnekleri veriyor:
1. Se’av (Sebe’, 5) elifsiz yazılmış. Ancak se’av (Hac,51)’de elifli yazılmıştır.
Fehd/Vehhabî sınırlı Mushaflar da tıpkı, Türkiye’de olduğu üzere.
2. Teştehî (Fussılet,31) sözü, Zuhruf,71’de Teştehîhi halinde yazılmıştır.
Fehd/Vehhabî çizgili Mushaflar da tıpkı, Türkiye’de olduğu üzere.
Vahiy kâtipleri bu sözleri yazarken T. Altıkulaç’a mı soracaklardı?
3. Hayran minhâ (Kehf,36) sözü, Kehf,81’de Hayran minhü formunda yazılmıştır.
Fehd/Vehhabî sınırlı Mushaflar da birebir, Türkiye’de olduğu üzere.
Vahiy kâtipleri bu sözleri yazarken T. Altıkulaç’a mı soracaklardı?
4. T. Altıkulaç şöyle diyor: Şam’a giden Mushaf’la Kufe’ye giden Mushaf ya da Basra’ya giden Mushaf’ın imlâsında da kimi temele müteallik olmayan, mana ile ilgisi bulunmayan farklılıklar vardır. Bu daha çok elifle yazılması ya da elifsiz yazılmasıyla ilgilidir. Ancak tekrar bu Mushaflar ortasında okuyuşta da farklılığa sebep olan yazımlar vardır. Benim tespitlerime nazaran, bunlar 44 adet sözdür. Başkaları daha çok elifle yazılması ya da elifsiz yazılmasıyla ilgilidir (Tayyar Altıkulaç, CD/1).
Tayyar Altıkulaç, bu tespitleri yaparken, Müsteşrik yahut Müsteşrik temsilcilerinin kitaplarından büyük ölçüde yararlandığı yahut onların tesiri altında kaldığı anlaşılmaktadır. Zira onlar, hayatlarını İslam ve Kur’an’da çelişki ve yanılgı bulmaya adamışlardır.
Bu hususta çalışma yapanlardan kimileri şunlardır:
1) Alman oryantalist Nöldeke (1836-1930), Kur’an Tarihi.
2) Mısırlı Taha Hüseyin (Kur’an’da kimi sözlerin Arap gramerine muhalif olduğunu tez etmiş ve âyetleri eleştirmiştir. Sünnî ulema da, onun mürted olduğunu ilân etmiştir.)
3) Mustafa Öztürk (Cihad âyetleri ortasında çelişki olduğunu sav etmiş ve Almanya’ya kaçmıştır).
4) T. Erpenıus, A. Jeffery, M. Watt, R. Paret, O. Pretzl, F. Buhl üzere Müsteşrikler, Kur’an ve Kur’an Tarihi üzerinde çalışma yapmışlar ve Kur’an’ı eleştirmişlerdir.
5) M. Hamidullah (Müsteşrik temsilcisi), Kur’an-ı Kerim Tarihi.
Mecid-i Aksa’nın Kudüs’te değil, göklerde olduğunu tez ederek, kıble ile ilgili âyetleri inkâr etmiştir. Hazret-i Peygamber’in gençliğinde puta kurban kestiğini ve Resûlüllah’ın âyetlere ters olarak ümmi olmadığını argüman etmiştir.
6) İzmirli, İsmail Hakkı (Camilere sıra konulması ile ilgili imza verenler ortasında yer almıştır), Tarih-i Kur’ân.
Değerlendirme
Ülkemizde Mushaflarda uygulanan Aliyyül Karî isimli imlânın terk edilerek, genelde İslam dünyasında uygulanan Resm-i Osmanî’ye geçilmesiyle ilgili yapılan toplantı, şu formda kıymetlendirilebilir:
1. Resm-i Osmanî, Vehhabî dünyasının verdiği aldatıcı bir kavramdır. İmam Mushaf hattı/imlâsı ile ilgisi yoktur.
2. Resm-i Osmanî, Suûdilerin Arabistan’da ve Vehhabîliğin tesirli olduğu ülke ve toplumlarda yaygın halde kullanılmaktadır.
3. Resm-i Osmanî ile yazılan Mushaflar, okunması güç ve son derece karmaşıktır.
4. Türkiye’de Mushaflar, Aliyyül Karî isimli hat/imlâ ile basılmaktadır. Okunuşu kolaydır. Bu imlânın 700-800 yıllık bir mazisi vardır. Bu bahiste icma oluşmuştur. Resm-i Osmanî denilen Fehd/Vehhabî imlâsının ise 100-150 yıllık bir geçmişi vardır. Sonradan ortaya çıkmış, icmaya karşı, gayri ilmî ve Batı takviyeli bir ideolojinin mahsulüdür.